♥
Om mij heen vragen verschillende mensen wanneer ik weer eens wat ga schrijven, wat leuks post of waarom ik niets meer post. Het is antwoord is simpel: ik durf niet meer zo goed te schrijven, omdat alles wat ik schrijf over mijzelf gaat, mijn leven, hoe ik bepaalde dingen zie en hoe ik hier vervolgens mee omga. De meeste vinden dit erg leuk om te lezen. Gewoon, omdat ik luchtig, vlot en beelden schrijf. Ikzelf heb vaak het gevoel dat ik veel zeur als ik schrijf! Gelukkig vinden veel andere dit meevallen. En dat is dan ook de reden dat ik weer een poging tot bloggen doe.
Het is maandag. Gisterenavond had ik al zin in vandaag. Ik ben dus bijtijds mijn bed ingedoken, maar ik viel niet lekker in slaap. In plaats daarvan heb ik bijna de hele nacht liggen hoesten, ijlen en heb ik Menno wat wakker gehouden. Tja, welkom in mijn wereld. In zo’n situatie voel ik mij snel schuldig. Gelukkig kan Menno er erg goed mee omgaan. Ik zou niet weten wat er zou gebeuren als hij dit niet kon! Hah, hier wil ik liever niet over nadenken.
“Aan de buitenkant is – behalve dat ik er wat moe uitzie – weinig aan mij te zien. Aan de ene kant vind ik dit erg fijn, aan de andere kant kan het vaak ook heel lastig zijn.”
Na een nacht ijlen en hoesten was het tijd om op te staan. Mijn hoofd wilde wel, maar de rest van mijn lichaam was een vaatdoek. Soms weet ik niet waar ik goed aan doe. Wanneer ik een stapje terug doe en er voor kies voor om thuis te blijven, vind ik mijzelf al snel een opgever. Maar in zo’n situatie heb ik eigenlijk gewonnen… Het accepteren van de dagelijkse dingen die soms niet kunnen, blijf ik lastig vinden.
“Wanneer ik voor een – voor mijzelf – lastige keus sta, mis ik echt mijn mams. Zij weet vaak wat het beste is. Maar ja, dit is iets wat bij het proces van zelfstandig worden hoort: keuzes maken.”
Menno lag nog fijn in dromenland. Ondanks het feit dat hij tegelijk met mij wilde opstaan, heb ik hem toch maar even laten liggen. Ik ben tevens de persoon geweest die hem vannacht heeft wakker gehouden! Maar goed, ondertussen ben ik al twee keer opgestaan en heb ik wat geijsbeerd door de woonkamer. Uiteindelijk heb ik toch een keuze gemaakt en heb ik mijn mentor een mailtje gestuurd. In het mailtje dat ik naar haar schreef, zei ik dat ik wel in was voor een dagje Cyberschool en dat Charlotte wel voor tussenpersoon wilde spelen!
Zo gezegd, zo gedaan. Na een curry nacht te hebben gehad, ben ik wel naar school geweest! Naar school via FaceTime!
En, ja, zo zie je maar weer: waar een wil is, is een weg.
Jij bent degene die de route bepaald (:
Charis 
Wauw ech mooi om te lezen en het is meestal wel leuk om levensverhalen te lezen van mensen. Je hebt echt een super goed vriendje. Wauw, en vooral niet stoppen met schrijven.
He, Amit,
Thanks voor jouw lieve reactie.
En idd, Menno is een ‘super goed’ vriendje ^^
Wanneer ga jij wat schrijven over jouw leven? Haha.
Ik ga niet stoppen met schrijven (: Het enige wat nu nodig is, is om meer feeling te krijgen zodat ik weer lekker los kan gaan. Soort van los gaan..
beeldend
ik dacht dat er nog 1 was, maar die zie ik nu even niet.
Liefs
Mama
Fijn dat een dagje facetime-school mogelijk was! Leuk geschreven. xx